"Bugün, auteur kuramı sayesinde, eğer bir yönetmenin teknik yeterliliği, sinema için sade bir yeteneği yoksa, yönetmenler panteonundan otomatik olarak kovulacaktır."
Andrew Sarris
"Notes on the Auteur Theory in 1962"
"Notes on the Auteur Theory in 1962"
Kimi kuramcıların, sinema tarihi ve estetiği tartışmalarında, kurgu stillerini çeşitli yönetmenlerle tanımladıklarını gördük. Örneğin genel/uzun çekim / derin odak üzerine tercihini açıkça gösteren Bazin, bu geleneğe örnek olarak sunulacak yönetmenleri ön plana çıkarır: F. W. Murnau, Jean Renoir, Orson Welles, William Wyler, Roberto Rosselini. Benzer şekilde Christian Metz de, film kurgusunda temel eğilimler üzerine yazarken Eisenstein'ı "ya montaj ya da hiçbir şey" diyenler arasına katar. Bu çeşitli formüllemeler film eleştirmenlerinin sinemasal auteur kuramını nasıl kurgulama stilleriyle tanımladıklarını gösterir (tıpkı yönetmenin diğer estetik ve tematik eğilimleri gibi).
Elbette sinemadaki auteur kavramını geliştirenler, ikinci dünya savaşından sonraki dönemde, adları Cahiers du Cinema dergisi ile birlikte anılan Fransız "auteurist" eleştirmenlerdi. Bu yazarlardan biri, daha sonra kendisi de modernist bir film auteurü olacak Jean-Luc Godard'dı. Godard üzerine yazan David Bordwell, yönetmeni bir "auteur" olarak görürken, bunu tarihsel olarak, Godard ile ilişkilendirilen, gelenek-dışı (devamlılık karşıtı) kurguya bağlar. Özellikle Godard'ın ünlü "atlaması" (Jump Cut) (ilk defa Breathless [1960] filminde görülür) onun sinematik dehasını ortaya koyar. Bordwell şöyle belirtir:
Basit ama sıradan olmayan biçimsel bir aygıtı alırsak, nasıl tanımlandığını ve çözümlendiğini ancak sinemasal gelenek içindeki değişimlerin onu auteur -filmin kaynağı olarak auteur, eşsiz yaratıcı doğasıyla auteur ve filmin "anlatıcısı" olarak auteur- kavramı ile birbirine bağlayabildiğinde görürüz.⁷⁶
À bout de souffle (Breathless), 1960, Jean Luc Godard
"Atlama"nın bazı biçimlerde Melies'in yaşadığı dönemde de varolduğu bilinmektedir. ⁷⁷
Cinema 1: The Movement-Image isimli kitabında, "Montaj"a⁷⁸ bir bölüm ayıran kuramcı Gilles Deleuze kurgu ve auteur kuramıyla alakalı sorunlarla ilgilenmiştir. Deleuze dört kurgu tipini, sinema tarihindeki ana dönemeçler olarak niteler. Her biri belirli bir ulusal biçimle tanımlanırken, aynı zamanda bir yönetmenle ilişkilendirilir. (Griffith ile bağlantılı olarak) Amerikan montaj ekolü "organik" ve "amprist", (Eisenstein ile bağlantılı olarak) Sovyet ekolü "materyalist" ve "diyalektik", (Abel Gance ile bağlantılı olarak) Fransız ekolü "kantitatif-psişik", ve (Paul Wegener, Fritz Lang ve F.W. Murnau ile tanımlanan) Alman ekolü de "yoğun-ruhsal"dır.⁷⁹
⁷⁶ David Bordwell, "Jump Cuts and Blind Spots" Wide Angle, No: 6,1984, s. 4.
⁷⁷ Bordwell, a.g.m., s. 5.
⁷⁸ Gilles Deleuze, Cinema 1. The Movement-Image, îngilizce
⁷⁹ Deleuze, a.g.e., s. 55